W transformatorach DC oznacza prąd przewodzenia, który jest rodzajem prądu elektrycznego, który płynie równomiernie w jednym kierunku. W przeciwieństwie do prądu przemiennego (AC), który okresowo zmienia kierunek, prąd stały utrzymuje stałą polaryzację w czasie. Jednak tradycyjne transformatory są zaprojektowane do pracy specjalnie z prądem przemiennym, a nie stałym.
Transformatory zasilane prądem stałym nazywane są często „transformatorami prądu stałego” lub „prostownikami transformatorowymi”.
Transformatory te są specjalnie zaprojektowane do obsługi prądu stałego, zwykle poprzez dodanie dodatkowych komponentów, takich jak prostowniki lub diody, w celu konwersji prądu przemiennego na prąd stały przed transformacją.
Transformatory ze względu na swoje działanie przeznaczone są przede wszystkim do pracy na prąd przemienny. Zasada indukcji elektromagnetycznej, na której opierają się transformatory, opiera się na zmiennym polu magnetycznym wytwarzanym przez prąd przemienny.
Kiedy do transformatora przykładany jest prąd stały, brak prądu przemiennego zapobiega tworzeniu się zmiennego pola magnetycznego niezbędnego do skutecznego wystąpienia indukcji.
Jeśli do transformatora przeznaczonego na prąd przemienny zostanie przyłożony prąd stały, pojawia się kilka problemów. Bez zmiennego pola magnetycznego indukcja w uzwojeniu wtórnym jest minimalna, co skutkuje znikomym napięciem wyjściowym.
Dodatkowo prąd stały może powodować nasycenie zasady, co prowadzi do zwiększonych strat i potencjalnego uszkodzenia transformatora z powodu nadmiernego gromadzenia się ciepła.
Podsumowując, transformatory są stosowane głównie w przypadku prądu przemiennego ze względu na ich oparcie na zasadach indukcji elektromagnetycznej, które nie mają zastosowania w przypadku prądu stałego.
Próba podłączenia prądu stałego do transformatora przeznaczonego do pracy na prąd przemienny może skutkować nieefektywną pracą, minimalnym napięciem wyjściowym i potencjalnym uszkodzeniem transformatora.