W silniku elektrycznym uzwojenie odnosi się do ułożenia cewek drutu w stojanie i wirniku silnika. Cewki te wytwarzają pola elektromagnetyczne, gdy są zasilane prądem elektrycznym, który oddziałuje, tworząc ruch mechaniczny napędzający działanie silnika. Konfiguracja uzwojenia określa, w jaki sposób silnik generuje moment obrotowy i obraca się.
Uzwojenie silnika jest niezbędne do zamiany energii elektrycznej na energię mechaniczną.
Kiedy prąd elektryczny przepływa przez cewki uzwojenia, wytwarzają one pola magnetyczne, które oddziałują z magnesami trwałymi lub biegunami magnetycznymi silnika. Ta interakcja generuje wirujące pole magnetyczne, które wywiera siłę na wirnik, powodując jego obrót i napędzając pręt silnika.
Istnieje kilka rodzajów konfiguracji uzwojeń stosowanych w silnikach elektrycznych, każdy dostosowany do konkretnych zastosowań i wymagań wydajnościowych. Typowe typy obejmują między innymi zwijanie LAP, zwijanie falowe i zwijanie koncentryczne.
Wybór typu uzwojenia zależy od takich czynników, jak konstrukcja silnika, prędkość robocza, charakterystyka momentu obrotowego i względy wydajnościowe.
Uzwojenia silnika są zwykle wykonane z izolowanej miedzi lub aluminium, nawinięte wokół rdzeni stojana i wirnika silnika. Te przewodzące przewody zapewniają ścieżki elektryczne przepływu prądu i wytwarzają pola elektromagnetyczne niezbędne do działania silnika.
Przewodność materiału uzwojenia, właściwości termiczne i rezystancja izolacji to krytyczne czynniki wpływające na wydajność i niezawodność silnika.
W kontekście silnika elektrycznego uzwojenie stojana odnosi się do cewek drutu nawiniętych wokół rdzenia stojana. Te uzwojenia stojana wytwarzają stacjonarne pole magnetyczne, które oddziałuje z wirnikiem, powodując ruch obrotowy. Rozmieszczenie i konfiguracja uzwojeń stojana określa charakterystykę roboczą silnika, taką jak prędkość, moment obrotowy i sprawność.