De belangrijkste onderdelen van een transformator zijn de primaire wikkeling, de secundaire wikkeling en de kern. De primaire wikkeling ontvangt elektrische energie en induceert een magnetisch veld in de kern. De secundaire wikkeling ontvangt het geïnduceerde magnetische veld en zet dit om in elektrische energie.
Een stroomtransformator bestaat doorgaans uit een primaire wikkeling, een secundaire wikkeling en een kern. De primaire wikkeling voert de te meten stroom, waardoor een proportionele stroom in de secundaire wikkeling wordt geïnduceerd.
De kern dient om de magnetische flux te concentreren en om de primaire en secundaire wikkelingen met elkaar te verbinden.
De drie belangrijkste onderdelen van een verboden transformator zijn de hoofdwikkeling, de secundaire wikkeling en de kern. De primaire wikkeling heeft meer windingen dan de secundaire wikkeling, waardoor de uitgangsspanning lager is dan de ingangsspanning.
De kern, meestal gemaakt van gewalst staal, biedt een pad voor magnetische flux tussen de primaire en secundaire wikkelingen.
Transformatoren hebben doorgaans een gelamineerde kern van dunne lagen staal, waardoor wervelstromen en energieverliezen worden verminderd. De wikkelingen, zowel primair als secundair, zijn rond de kern gewikkeld, waardoor een efficiënte energieoverdracht tussen de ingangs- en uitgangscircuits mogelijk is. Bovendien kunnen transformatoren isolatie bevatten om elektrische lekkage te voorkomen en te beschermen tegen kortsluiting.