Een luchtkern verwijst naar een type magnetische kern dat wordt gebruikt in transformatoren of inductoren waarbij de kern volledig uit lucht of een niet-magnetisch materiaal bestaat. In tegenstelling tot traditionele ferromagnetische kernen, die zijn gemaakt van materialen zoals ijzer of siliciumstaal, heeft een luchtkern geen magnetische eigenschappen.
In plaats daarvan vertrouwt het uitsluitend op het magnetische veld dat wordt gegenereerd door de stroom die door de wikkelingen gaat om een spanning of stroom in de secundaire wikkeling te induceren.
Een luchtkern werkt door het magnetische veld dat wordt gegenereerd door de stroom in de primaire wikkeling vrij te laten passeren zonder te worden geconcentreerd of geleid door een ferromagnetisch materiaal. Wanneer er een wisselstroom door de primaire wikkeling vloeit, ontstaat er een magnetisch veld dat een spanning of stroom in de secundaire wikkeling induceert.
Omdat lucht een lage magnetische permeabiliteit heeft, zijn de magnetische veldlijnen niet beperkt of gekanaliseerd, wat resulteert in minimaal energieverlies en vervorming.
Een voorbeeld van een luchtcomponent is een luchtnokkeninductor, die bestaat uit spoelen die rond een niet-magnetische vormer zijn gewikkeld, zoals een plastic of keramische spoel.
De afwezigheid van een ferromagnetische kern zorgt voor een hoge kwaliteitsfactor (Q-factor) en minimale hysteresisverliezen, waardoor luchtnokkeninductoren ideaal zijn voor toepassingen die nauwkeurige en efficiënte energieopslag en -filtering vereisen, zoals radiofrequentie (RF) circuits en audioapparatuur.
Het materiaal van een luchtkern is meestal lucht of een niet-magnetisch materiaal met een lage magnetische permeabiliteit, zoals plastic, keramiek of glas.
Deze materialen zijn gekozen vanwege hun isolerende eigenschappen en hun vermogen om de wikkelingen te ondersteunen terwijl het magnetische veld vrij kan passeren. Door het gebruik van niet-magnetische materialen minimaliseren antennecomponenten energieverlies en vervorming, wat resulteert in hoge efficiëntie en prestaties.
De luchtkern van een transformator verwijst naar de afwezigheid van een ferromagnetische kern, waarbij de wikkelingen rond een niet-magnetische vorm worden gewikkeld of worden blootgesteld aan de omringende lucht.
In een luchtgedreven transformator worden de primaire en secundaire wikkelingen meestal op afzonderlijke spoelen of vormers gewikkeld, waardoor het magnetische veld door de lucht ertussen kan gaan. Bovengrondse transformatoren worden vaak gebruikt in toepassingen die hoogfrequente werking, lage energieverliezen en minimale vervorming vereisen, zoals radiofrequentie (RF) en audiotransformatoren.