Transformatoren kunnen op basis van verschillende criteria in verschillende typen worden ingedeeld. In algemene zin zijn er echter twee hoofdtypen transformatoren: Step-Up Transformers en Step-Up Transformers. Step-Up-transformatoren zijn ontworpen om het spanningsniveau van de primaire wikkeling naar de secundaire wikkeling te verhogen, terwijl step-up-transformatoren het spanningsniveau van de primaire wikkeling naar de secundaire wikkeling verlagen.
Deze twee soorten transformatoren spelen een essentiële rol in elektrische distributie-, transmissie- en spanningsregelsystemen.
Als je naar beide zijden van een transformator verwijst, bedoelen we meestal de primaire zijde en de secundaire zijde. De primaire kant van de transformator is waar de ingangsspanning wordt aangelegd en de secundaire kant is waar de uitgangsspanning wordt verkregen. De primaire wikkeling is verbonden met de primaire zijde, terwijl de secundaire wikkeling is verbonden met de secundaire zijde.
De transformator werkt door een spanning in de secundaire wikkeling te induceren die evenredig is met de spanning die op de primaire wikkeling wordt toegepast, gebaseerd op het principe van elektromagnetische inductie.
In een transformator zijn er twee hoofdwikkelingen: de primaire wikkeling en de secundaire wikkeling. De primaire wikkeling is verbonden met de ingangsspanningsbron en de secundaire wikkeling is verbonden met het belastings- of uitgangscircuit.
Deze wikkelingen zijn doorgaans gemaakt van een koperen filter dat is geïsoleerd rond een magnetische kern, zoals gewalst staal of ferriet. Het aantal windingen in elke wikkeling bepaalt de spanningstransformatieverhouding tussen de primaire en secundaire zijde van de transformator. Door het aantal windingen in de wikkelingen te variëren, kunnen transformatoren de spanningsniveaus verhogen of overschrijden als dat voor specifieke toepassingen nodig is.