Het bereik van een variac, of variabele autotransformator, verwijst naar de instelbare uitgangsspanning die deze kan leveren. Variacs hebben doorgaans een breed spanningsaanpassingsbereik, waardoor gebruikers de uitgangsspanning soepel en continu binnen een bepaald bereik kunnen variëren. Dit bereik kan variëren afhankelijk van het specifieke model en de toepassingsvereisten.
De spanning van een Variac-lijn verwijst naar de ingangsspanning die aan de Variac wordt geleverd.
Variacs zijn ontworpen om een breed scala aan ingangsspanningen te accepteren, over het algemeen compatibel met standaard wisselstroomlijnspanningen die in verschillende delen van de wereld voorkomen. De gebruikelijke ingangsspanningen voor variacs zijn 110V, 220V of 240V, afhankelijk van het gebruikte elektrische systeem.
Een variac meet en regelt de uitgangsspanning die aan elektrische apparaten of circuits wordt geleverd.
Door de positie van een glijdende borstel langs een gewikkelde transformatorwikkeling aan te passen, kunnen variacs de uitgangsspanning soepel en continu variëren, waardoor nauwkeurige controle wordt geboden over het elektrische vermogen dat aan aangesloten apparatuur wordt geleverd.
Variacs kunnen op basis van hun constructie en werking in verschillende typen worden ingedeeld. De twee belangrijkste typen zijn traditionele koolborstelvariams en moderne elektronische variams.
Traditionele variacs gebruiken een koolborstel die langs een gewikkelde transformatorwikkeling glijdt om de uitgangsspanning te variëren, terwijl elektronische variacs solid-state elektronica gebruiken voor spanningsregeling.
Het bereik van een variabele autotransformator, gewoonlijk een variac genoemd, verwijst naar de instelbare spanningsstroom die deze kan leveren.
Dit bereik kan variëren afhankelijk van het specifieke model en de toepassingsvereisten, maar Variacs bieden over het algemeen een breed scala aan spanningsaanpassingen, waardoor gebruikers de uitgangsspanning soepel en continu binnen een bepaald bereik kunnen variëren.